Χρύσα Πλαβού – Μπαλατσούκα
Χρύσα Πλαβού – Μπαλατσούκα
Ακούω συχνά, τον τελευταίο καιρό, τους ανθρώπους γύρω μου να συζητούν για τη νέα τους ζωή στο εξωτερικό, κάποιοι να σκέφτονται να φύγουν από την Ελλάδα, είτε για λόγους οικονομικούς, είτε γιατί δεν αντέχουν άλλο την κατάσταση. Οι νεότεροι Έλληνες αναζητούν μια καλύτερη τύχη, οι μεγαλύτεροι μια αλλαγή στην πορεία της ζωής με αφορμή μια ενδιαφέρουσα πρόταση για δουλειά. Οι ιστορίες των ανθρώπων που ζουν στο εξωτερικό έχουν πάντα ένα ενδιαφέρον. Μιλήσαμε με την Τρικαλινή εστεμμένη Χρύσα Πλαβού – Μπαλατσούκα που ζει και εργάζεται ως αεροσυνοδός στο Ντουμπάι. Ας τη γνωρίσουμε λοιπόν καλύτερα.
Παίρνοντας ως δεδομένο ότι αυτό που λείπει σε όλους όταν είμαστε μακριά είναι οι δικοί μας άνθρωποι, ο ήλιος και η θάλασσα, αποφάσισα να ρωτήσω, ισχύει αυτό τελικά;
Δεδομένου ότι μεγάλωσα με τα ελληνικά πρότυπα, η οικογένεια παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην ζωή μου. Μιλάμε καθημερινά και προσπαθώ όταν έρχομαι να περνάω εποικοδομητικό χρόνο μαζί τους, κάτι που δεν έκανα τόσο πριν. Με πονάει που δεν μπορώ να μιλήσω με το παιδί μου μόνο ( οι λόγοι αυτονόητοι όντας σκυλομάνα) την Άφρο μου και απλά μπορώ να την βλέπω στην κάμερα. Είναι σαν τα αξιοθέατα η οικογένεια. Τα εκτιμάς πιο πολύ όταν δεν είναι κοντά σου. Ο ήλιος και η θάλασσα δεν μου λείπουν γιατί στα Εμιράτα έχω μόνο καλοκαίρι όλο τον χρόνο, αλλά μου λείπουν ο Ελληνικός ήλιος και οι Ελληνικές θάλασσες. Το Ελληνικό καλοκαιρινό αεράκι δεν συγκρίνεται με κανένα στον κόσμο.
Πως αποφάσισες να φύγεις και να επιλέξεις το επάγγελμα της αεροσυνοδού; Είναι τόσο ονειρικό όσο φαίνεται;
Δεν ήταν όνειρο ζωής για μένα ίσως γι’ αυτό και αντέχω τόσα χρόνια. Είμαι ήδη στον έκτο χρόνο στους ουρανούς. Πετούσα ήδη από την Ελλάδα, στην εθνική μας εταιρεία. Μια φίλη έφυγε με παρακίνησε και απλά δοκίμασα να φύγω. Τίποτα δεν είναι ονειρικό αλλά συνάμα και όλα μπορούν να μοιάζουν. Μετά απ΄ όλα είναι ένα επάγγελμα και πρέπει να ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά. Κάποια πράγματα χάνεις, κάποια κερδίζεις. Ατελείωτη αϋπνία, τζετ λαγκ, διαφορετικά κλίματα, πίεση, αποσυμπίεση, αμέτρητη ορθοστασία αλλά όλ΄ αυτά διαγράφονται όταν πίνεις τον καφέ σου μετά την πτήση στην Βενετία, ανεβαίνεις το Σινικό τείχος, κολυμπάς στα νερά του Μαυρίκιου. Κατάφερα προ πανδημίας να επισκεφτώ 47 χώρες και πάνω από 80 πόλεις κάτι που ούτε ονειρευόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να κάνω και θα είμαι πάντα ευγνώμων γι’ αυτό.
Ποιες διαφορές βλέπεις στη νοοτροπία ανάμεσα στις δύο χώρες;
Νομίζω ότι οι δυο χώρες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Έχουν διαφορετική θρησκεία, διαφορετικό πολίτευμα, διαφορετικές αρχές. Στα Εμιράτα ζούμε πάνω από 200 διαφορετικές εθνικότητες ως αποτέλεσμα να υπάρχει μια πιο κοσμοπολίτικη και ανοιχτόμυαλη καθημερινότητα σεβόμενοι όμως πάντα τα ήθη τους. Επίσης σαν μια εξελισσόμενη χώρα τα τελευταία έτη οικονομικά αλλά και τουριστικά θα ήταν άδικο να την συγκρίνω με την πατρίδα μου που πονάει με την οικονομική κρίση και τους Έλληνες που προσπαθούν τόσο τίμια να ανταπεξέλθουν την βαρβαρότητα της κατάστασης. Εκτός των άλλων για μένα τα σύνορα είναι απλά γραμμές στον χάρτη, όλοι είμαστε άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι συνάμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να πορευτώ με άντρα της Μέσης Ανατολής, διαφορετικές απόψεις, θρησκεία, αξίες.
Πως είναι άραγε η ζωή στο Ντουμπάι;
Ακριβή. Αλλά και τόσο διαφορετική. Μια πόλη με τόσες εθνικότητες, διαφορετικές θρησκείες και τόσα πράγματα να σου προσφέρει. Μου πήρε ένα χρόνο περίπου να προσαρμοστώ αλλά τώρα το νιώθω σπίτι μου. Αυτό που με κάνει να κοιμάμαι ήσυχη εδώ είναι η ασφάλεια που υπάρχει. Είναι σχεδόν εξωπραγματικό στην σημερινή κοινωνία να μπορεί μια γυναίκα να περπατάει οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή νύχτας στον δρόμο και να μην φοβάται. Γι αυτό και οι δικοί μου άνθρωποι όταν έρχομαι Ελλάδα μου φωνάζουν να είμαι γενικότερα πιο προσεκτική γιατί έχω ξεχάσει που παρόλο ότι θεωρείται μια σχετικά αναπτυγμένη και ασφαλής χώρα δεν είναι και ουτοπία.
Έχεις ασχοληθεί αρκετά με το μόντελιγκ και υπήρξες εστεμμένη με πολλά editorial μόδας στο ενεργητικό σου. Σου λείπει αυτό το στοιχείο ή δουλεύεις παράλληλα και αυτό το κομμάτι;
Νομίζω ότι αυτός ο κύκλος για ΄μένα έχει κλείσει με τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες και νομίζω το δήλωσα αποχωρώντας από την χώρα αλλά και από τον χώρο με την παρουσίαση του Πανθεσσαλικού διαγωνισμού το 2018. Ασχολούμαι περιστασιακά και στην Ελλάδα και εδώ και κυρίως σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, γιατί μετά από τόσα χρόνια στον χώρο αυτά έχουν παραμείνει οι γνωριμίες αλλά κυρίως οι φιλίες και δεν θα μπορούσα ποτέ να πω όχι όταν μπορώ να βοηθήσω.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου; Είναι εύκολο για μια Ελληνίδα να ζήσει μ΄ έναν άντρα με τις συνήθειες της Μ. Ανατολής;
Ίσως δευτερεύοντα ρόλο πια. Υπάρχουν πολλοί τομείς που βοηθούν στην ολοκλήρωση ενός ανθρώπου και ίσως το να βρει κάποιος το άλλο του μισό είναι ένας από αυτούς. Απλά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες ή απλά δεν είμαστε όλοι τυχεροί σ΄ αυτό. Ίσως μεγαλώνοντας ν΄ αλλάζουν και τα στάνταρ του κάθε ανθρώπου ή πολύ απλά να παραξενεύει. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να πορευτώ με άντρα της Μέσης Ανατολής, διαφορετικές απόψεις, θρησκεία, αξίες. Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι πολύ φιλελεύθερη, ανεξάρτητη και φεμινίστρια για να μπορέσω να μπω σε μια νέα ζωή με νέες αρχές τόσο διαφορετικές. Και ένας έρωτας και κυρίως σχέση για να κρατήσει χρειάζεται υποχωρήσεις, κάτι που δεν ταιριάζει στην δική μου προσωπικότητα όσον αφορά στην ζωή που θεωρώ ότι μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να έχει, χωρίς να κρίνω τις επιλογές κανενός ή να θεωρώ ότι η δική μου νοοτροπία είναι η σωστή. Ποτέ μην λες ποτέ όμως γιατί έχω μάθει να «λούζομαι» στην ζωή αυτά τα ποτέ μου.
Το όνειρο σου πηγαίνοντας εκεί έγινε πραγματικότητα;
Είμαι πολύ ρεαλίστρια και ζω την κάθε μέρα. Στόχος μου ερχόμενη εδώ ήταν να πετάξω με το μεγαλύτερο αεροπλάνο στον κόσμο, το Airbus 380 και έγινε. Είμαι πλήρης μ΄ αυτή τη ζωή που έχω επιλέξει να κάνω. Το να επιβιώσεις στον χώρο της αεροπορίας κατά την διάρκεια της πανδημίας υπήρξε άθλος για όσους γνωρίζουν και χρειάστηκε και γερό στομάχι. Βάζω στόχους και τους πετυχαίνω. Τα όνειρα για ΄μένα είναι μόνο για όταν κοιμάμαι, αυτά τα ελάχιστο βράδια που μου επιτρέπει η δουλειά μου να κοιμάμαι.