Νίκος Ψαρράς
Νίκος Ψαρράς
Ο Νίκος Ψαρράς βρίσκεται στην πιο δημιουργική φάση της ζωής του και όπως όλα δείχνουν η ωριμότητα του πάει πολύ. Ζεν πρεμιέ από τους λίγους το 2022 τον βρίσκει με ξεχωριστές ερμηνείες στην τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο θέατρο τον απολαμβάνουμε στο ρόλο του Σαλιέρι στο «Αμαντέους». Οικογενειάρχης πια και πατέρας, παραμένει ένας ανήσυχος σκεπτόμενος άνθρωπος που θέλει να ονειρεύεται και ν' απολαμβάνει τη χαρά της ζωής.
Συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Τάμπου
Πως πήρατε την απόφαση να γίνετε ηθοποιός;
Γεννήθηκα στο Σοχό Θεσσαλονίκης. Κοιτάξτε δεν είναι εύκολο να ξεκινάς από μια επαρχιακή πόλη. Η οικογένειά μου ήθελε να γίνω γιατρός, κάτι το οποίο μ’ έφερε σε σύγκρουση με τους γονείς μου. Αλλά όταν είσαι παιδί έχεις όνειρα, έχεις ορμή και πρέπει να κατακτήσεις τη ζωή σου. Ήμουν πολύ μελετηρός, καλός μαθητής, αλλά εγώ ήμουν πολύ στενοχωρημένος με την ιδέα ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Οπότε οι γονείς μου, μου έδωσαν ένα περιθώριο 4 – 5 χρόνια να κάνω το όνειρο μου και να μπω στη δραματική σχολή, και αν δεν τα κατάφερνα να σπούδαζα κάτι της προκοπής, όπως έλεγε ο πατέρας μου. Όταν μπήκα στη δραματική σχολή, ο πατέρας μου δεν μου μίλαγε για έξι μήνες. Βεβαίως εκεί συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του ηθοποιού, αν αποφασίσεις ν’ ασχοληθείς σοβαρά.
Μιλήστε μας για τον ιδιαίτερο ρόλο σας στο σήριαλ «Αγάπη παράνομη», που τόσο αγαπήθηκε από το τηλεοπτικό κοινό.
Άφησε πραγματικά τις καλύτερες εντυπώσεις στο τηλεοπτικό κοινό. Πολύ χαίρομαι γι’ αυτή τη δουλειά. Δουλέψαμε πάρα πολύ για 5 μήνες. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και για μας και για την ΕΡΤ που είδε διψήφια νούμερα τηλεθέασης. Η ΕΡΤ πρωτοστάτησε αυτά τα 2 χρόνια με τις σειρές που ετοίμασε, αλλά και αυτές που έρχονται του χρόνου είναι ζηλευτές. Εγώ όλη αυτή τη δεκαετία που η ΕΡΤ έψαχνε την ταυτότητα της, όταν πήγαινα καλεσμένος σ’ εκπομπές τους έλεγα, καλή και η EUROVISION, αλλά δείτε και την μυθοπλασία. Υπάρχουν αριστουργήματα στη λογοτεχνία μας, κάντε έστω ένα διήγημα τη χρονιά κάτι θα μείνει στον κόσμο.
Δουλέψαμε πάρα πολύ για 5 μήνες. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και για μας και για την ΕΡΤ που είδε διψήφια νούμερα τηλεθέασης. Η ΕΡΤ πρωτοστάτησε αυτά τα 2 χρόνια με τις σειρές που ετοίμασε, αλλά και αυτές που έρχονται του χρόνου είναι ζηλευτές.
Σοκάρουν πλέον οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Ένα φαινόμενο που επανέρχεται έντονα στις μέρες μας.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι κάτι που δεν πρέπει να υπάρχει, είμαι κάθετος. Σ’ ένα σπίτι οι άνθρωποι υποφέρουν όταν υπάρχει βία. Καταστρέφεις ψυχές που παλεύουν μ’ αυτό όλη τους τη ζωή. Οι παιδικές μνήμες μας συντροφεύουν και δυστυχώς έχοντας βιώσει τη βία σ’ ακολουθεί μια ζωή. Ακούμε σήμερα για τα αδιανόητα εγκλήματα, και να σας πω το περίμενα.
Είμαστε μια κοινωνία και ένα κράτος που έχει υποφέρει, ζήσαμε έντονα τον κορονοϊό, αλλά πριν ζήσαμε 12 χρόνια στην αβεβαιότητα. Δεν ξέραμε τι μας περιμένει, αν θα έχουμε να φάμε, αν μας ανήκει η περιουσία μας, όποτε όλ’ αυτά επιβάρυναν την ψυχική μας κατάσταση. Ο κόσμος έχει αγγίξει το κόκκινο ειδικά στην Αθήνα, το βλέπεις στην καθημερινότητα, μ’ αυτά που βιώνουμε. Πάνω απ’ όλα όμως ναι μεν η σωματική υγεία, αλλά υπάρχει και η ψυχική υγεία όλων αυτών των ανθρώπων και αυτό το έχουμε παραμελήσει.
Metoo… Ποια η γνώμη σας για τα περιστατικά που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας; Γιατί πιστεύτε ότι έγιναν τώρα γνωστά; Έχετε υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας κάποιου ανάλογου περιστατικού; Έχετε δεχθεί κάποια παρενόχληση εσείς; Πως αντιδράσατε;
Ταραχτήκαμε όλοι, πολύ, μ’ αυτή την υπόθεση. Το ξεκίνησε η Σοφία Μπεκατώρου και ακολούθησαν και άλλοι άνθρωποι. Εγώ δικαιώνω τους ανθρώπους που βγαίνουν και μιλάνε, γιατί όταν έχεις κακοποιηθεί οφείλεις να ζητήσεις μια δικαίωση. Με στεναχώρησε όμως ότι το Μetoo έμεινε στο θέατρο, σαν να είναι η ιστορία ενός προβληματικού χώρου. Όταν ξεκίνησε όλο αυτό χάρηκα γιατί σκέφτηκα ότι επιτέλους άνδρες και γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί θα βγουν να μιλήσουν. Δεν έγινε, όμως, πουθενά και σε κανέναν χώρο, όπως η δημοσιογραφία για παράδειγμα που τα στόματα έκλεισαν. Το θέμα είναι ο άνθρωπος να έχει αξιοπρέπεια και για να συμβαίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ένα οικογενειακό και εργασιακό περιβάλλον, που θα σ’ αφήσει να είσαι ελεύθερος. Στο χώρο της εργασίας μας δεν πρέπει να φοβόμαστε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι, να έχουμε αξιοπρέπεια. Με τρελαίνει όταν ακούω γιατί τώρα…, γιατί είμαστε γονείς μεγαλώνουμε παιδιά και δεν θέλουμε να φοβούνται ή να υποστούν βία. Όσον αφορά στις δίκες, θα μιλήσει η δικαιοσύνη. Γιατί εμείς ό,τι και να πούμε είναι λόγια του αέρα. Kάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εγώ είμαι μάρτυρας στην υπόθεση Κιμούλη, διότι τόλμησα να πω μπράβο στην Ζέτα Δούκα που μίλησε. Το θέατρο είναι εκεί και εκεί θα είναι. Εμείς που κάνουμε θέατρο, αλλάζουμε, αλλάζουν οι γενιές. Βλέπω συμπεριφορές από νέους ηθοποιούς που μακάρι να τις είχα κι εγώ όταν ξεκινούσα, αλλά δεν τις είχα. Ξέραμε ότι ο θιασάρχης είναι ο δύστροπος, ο απαιτητικός και πρέπει να είμαστε σούζα. Δεν συμφωνώ μ’ αυτή τη λογική, την εξουσία του σκηνοθέτη – θιασάρχη, που θα πρέπει να πετάει τασάκια στο θέατρο για να βγάλουμε το ταλέντο μας και να κάνουμε την δουλειά μας. Όχι δεν είναι έτσι, λυπάμαι. Αν και εκείνοι είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά, συνεχίζουν και αναπαράγουν τη βία. Αλλά είμαι ο πρώτος που όταν δει τέτοιες συμπεριφορές, όχι μόνον στη δουλειά μου αλλά και στην καθημερινότητά μου, γιατί έτσι είμαι απ’ τη φύση μου, αντιδρώ.
Ξέραμε ότι ο θιασάρχης είναι ο δύστροπος, ο απαιτητικός και πρέπει να είμαστε σούζα. Δεν συμφωνώ μ' αυτή τη λογική, την εξουσία του σκηνοθέτη - θιασάρχη, που θα πρέπει να πετάει τασάκια στο θέατρο για να βγάλουμε το ταλέντο μας και να κάνουμε την δουλειά μας. Όχι δεν είναι έτσι, λυπάμαι.
Το «Αμαντέους», για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ανέβηκε στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά με την μουσική του Μότσαρτ. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Ο Σαλιέρι που ερμηνεύω, όταν ήταν 16 χρόνων είχε κάνει μια συμφωνία με τον θεό να είναι το μέσον της φωνής του. Αλλά όταν άκουσε την μουσική του Μότσαρτ συνειδητοποίησε ότι το μέσον ήταν ο Μότσαρτ και όχι ο ίδιος. Μιλάει για την μετριότητα το έργο, αυτό είναι κυρίως το θέμα του. Πόσο τραγικό, να είσαι μέτριος και να το ξέρεις. Κι έτσι τελειώνει το έργο, με τον Σαλιέρι να λέει «μετριότητες παντοτινές του σήμερα και του αύριο μας δίνω άφεση αμαρτιών». Είναι ένας ρόλος απαιτητικός 2.5 ώρες επί σκηνής, που θα με συντροφεύει για όλη μου τη ζωή. Ο κόσμος μας τίμησε σ’ ένα κατάμεστο θέατρο και είμαι ευγνώμων.
«Άγριες Μέλισσες». Μιλήστε μας για το Σταμάτη…
Ο Σταμάτης είναι ο τύπος του Έλληνα ‘’μπαγάσα’’, ο τύπος που οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική κρίση, το λαμόγιο, ο καταφερτζής. Εγώ αυτό τον τύπο τον υποστηρίζω ως ρόλο, θα μου λείψει ο Σταμάτης καθώς τέλη Ιουνίου σταματάνε τα γυρίσματα από τις Άγριες Μέλισσες. Ένα απόλυτα επιτυχημένο cast ηθοποιών, που σ’ αυτό το χωριό που γίνονται τα γυρίσματα υπάρχουν στιγμές συγκίνησης. Θα πρέπει σε λίγο καιρό να αποχαιρετήσουμε το χωριό μας, όπως το λέμε και είναι ένας όμορφος κύκλος που κλείνει με μεγάλη επιτυχία.
Γνωρίζουμε ότι έχετε δεσμούς με τα Τρίκαλα, καθώς ο αδερφός σας είναι παντρεμένος εδώ.
Αγαπημένα όμορφα Τρίκαλα, έρχομαι από μικρός στην πόλη σας. Mάλιστα έχω και συγγενικούς δεσμούς, καθώς ο αδερφός μου ναι είναι παντρεμένος και ζει εκεί. Έχω επισκεφτεί και το Γαρδίκι τόπο καταγωγής της νύφης μου. Αξίζει να ζεις εκεί και πολύ περισσότερο να επισκέπτεσαι τα Τρίκαλα.
Η οικογένεια, η Έλενα και ο Πάνος σας!
Την Έλενα τη γνώρισα σε μια παράσταση που δεν έγινε ποτέ στο Εθνικό. Με το που την κοίταξα το πρώτο που σκέφτηκα ήταν αν θα μπορούσε αυτή η γυναίκα να γίνει η μητέρα του παιδιού μου. Τα πράγματα έγιναν εύκολα μεταξύ μας, σαν από πάντα. Είναι σημαντικό που με την Έλενα είμαστε στον ίδιο χώρο – καταλαβαίνει τη δουλειά μου. Φανταστείτε να ήταν γιατρός και να έπρεπε να αφουγκραστεί την αγωνία μου για μια πρεμιέρα στο θέατρο. Ο μικρός μας είναι φοβερός, είναι ένα ζωηρό παιδί που θέλει τον μπαμπά του μαζί στο παιχνίδι, στην εκδρομή, σ’ όλα. Μάλιστα είναι πειραχτήρι. Όταν συναντάμε κόσμο που με αναγνωρίζει, πετάγεται μόνος του και λέει… Ναι, ναι είναι ο ηθοποιός Νίκος Ψαρράς καλά καταλάβατε! Του φαίνεται περίεργο όλο αυτό. Εμείς προσπαθούμε να του δημιουργούμε μια αίσθηση ασφάλειας. Ψάχνει να βρει κι εκείνος τον χώρο του, πώς θα είναι μέσα στον κόσμο. Πατέρας; Το πιο δύσκολο είναι ότι δεν έχω τον χρόνο που θέλω μαζί του. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μ’ εμάς απόντες. Μας έχουν ανάγκη και μας το λένε με τον τρόπο τους.
Την Έλενα τη γνώρισα σε μια παράσταση που δεν έγινε ποτέ στο Εθνικό. Με το που την κοίταξα το πρώτο που σκέφτηκα ήταν αν θα μπορούσε αυτή η γυναίκα να γίνει η μητέρα του παιδιού μου. Τα πράγματα έγιναν εύκολα μεταξύ μας, σαν από πάντα.
Η τηλεόραση καλπάζει…
Η τηλεόραση δεν είναι όπως παλιά… Όταν βλέπεις πλέον τόσο καλογυρισμένες σειρές στο Netflix δεν γίνεται να μένεις αμέτοχος. Όλα τα κανάλια έκαναν επιτυχημένες σειρές πάνω στη μυθοπλασία, έρχεται και μια σειρά στη νέα πλατφόρμα ΑΝΤ1+, το «The Bridge», στην οποία συμμετέχω. Μία ιστορία συγκινητική, τα γυρίσματα της νέας σειράς έχουν ξεκινήσει στη Θεσσαλονίκη. Αποτελεί μία original παραγωγή του ΑΝΤ1+, της νέας πλατφόρμας που έχει ήδη ξεκινήσει να δημιουργεί για τους συνδρομητές ασυναγώνιστες σειρές και ταινίες εφάμιλλες παραγωγών του εξωτερικού. Η ιστορία αυτή θα εξελίσσεται παράλληλα σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη.
Αν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον….
Ο κόσμος μας αλλάζει και αλλάζει βίαια. Δεν θα’ μαστε ξανά εκεί που ήμασταν και η κάθε μέρα μας προετοιμάζει γι’ αυτό. Αυτή η εποχή δεν θα είναι ευχάριστη. Είμαι στα 50. Γιατί στη δική μου τη δουλειά είναι ευλογία. Μπαίνεις σε ωραίες δεκαετίες και χρήσιμες όταν μεγαλώνεις. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξος, γιατί μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, αλλά δεν παύω να ονειρεύομαι. Εύχομαι σε όλους μας να έχουμε χαρά για την ίδια τη ζωή.