Συνεπιμέλεια
Το μεγαλύτερο στήριγμα μιας κόρης είναι ο πατέρας. Είναι αυτός που την κάνει να νιώθει ασφάλεια και είναι αυτός που θα αψηφήσει όλους τους κινδύνους για να είναι εκείνη καλά.
του Βαγγέλη Κολώνα
Αυτή ίσως είναι μια αληθινή ιστορία ενός παιδιού… που θα ήθελε να μεγαλώνει αρμονικά με δυο γονείς που έχουν πάρει διαζύγιο. Aφορμή γι’ αυτό είναι η συζήτηση για το Νομοσχέδιο περί Συνεπιμέλειας στη Βουλή με αποτέλεσμα να είναι απαίτηση της κοινωνίας αλλά και των διαζευγμένων ζευγαριών να υπάρχει αρμονική συνύπαρξη των γονιών στη ζωή των παιδιών τους.
Η ιστορία ενός παιδιού που έχει την τύχη και ευλογία να έχει δύο γονείς. Έχει δυο δωμάτια, ένα στο σπίτι του μπαμπά και ένα στο σπίτι της μαμάς. Ένα σχολείο, έναν παιδίατρο, διάφορες δραστηριότητες, κάποιες με την μαμά, κάποιες με τον μπαμπά και ίσως κάποιες σε συνεργασία πάντα φυσικά με την καλή διάθεση και των δύο…
Τη μια εβδομάδα μένουν τρείς μέρες με τη μαμά, την άλλη τρείς με τον μπαμπά. Όποτε υπάρχει κάτι έκτακτο, η μαμά μπορεί να βασίζεται στο μπαμπά, αλλά και ο μπαμπάς μπορεί να βασίζεται στη μαμά. Έτσι και η μαμά και ο μπαμπάς μπορούν και εργάζονται. Μπορούν και προχωράνε στη ζωή τους. Μπορούν και είναι καλοί γονείς.
Τα παιδιά κάνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα με τη μαμά και το μπαμπά. Με τη μαμά φυτεύουν λουλούδια στις γλάστρες. Με το μπαμπά βάφονται και παίζουν τους Ινδιάνους, κάνουν βόλτες με τα ποδήλατα και μπάνιο το σκύλο. Με τη μαμά μάθανε να κουρεύουν τις κούκλες. Με το μπαμπά μάθανε να κολυμπάνε και να κάνουν ποδήλατο.
Η μαμά είναι πιο τρυφερή. Ο μπαμπάς είναι πιο αστείος. Η μαμά τα πάει στον παιδίατρο. Ο μπαμπάς τα πάει στον οδοντίατρο. Τις περισσότερες φορές μαζί με καλή θέληση. Η μαμά τους και ο μπαμπάς τους, είναι γονείς κάθε λεπτό, κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Βάρδιες υπάρχουν για όλα. Για το φαγητό, τον ύπνο και το διάβασμα ακριβώς όπως και στους παντρεμένους. Η μαμά τους και ο μπαμπάς τους δεν ήξεραν τι ήταν η Συνεπιμέλεια όταν χωρίσανε.
Ούτε την επιδιώξανε. Ούτε τους το είπε κανείς. Προέκυψε. Προέκυψε, γιατί τα ίδια τα παιδιά την απαιτούσαν, γιατί η ίδια η πραγματικότητα την επέβαλε. Πριν τη Συνεπιμέλεια, τα παιδιά δεν περνάγανε καλά. Και η μαμά δεν πέρναγε καλά. Και ο μπαμπάς δεν πέρναγε καλά. Και ήταν όλοι τους, πολύ συχνά, δυστυχισμένοι.
Τώρα η μαμά είναι ευτυχισμένη. Ο μπαμπάς είναι ευτυχισμένος. Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα. Ευτυχία. Αυτό σημαίνει Συνεπιμέλεια. Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Και με τη μαμά και με το μπαμπά. Και ας έχουν πάρει διαζύγιο. Ο μπαμπάς είναι ο ήρωας κάθε κόρης και η μαμά η πριγκίπισσα κάθε γιού.
Συνεπιμέλεια λοιπόν σημαίνει ευτυχισμένα παιδιά και οφείλουμε όλοι σαν γονείς να κοιτάξουμε πρωτίστως το συμφέρον των παιδιών μας…